SORPRESA!!!!!!

Estabamos á espera das respostas de Agustín Fernández Paz ás nosas preguntas e chegaron de contadiño.

Velaquí están, recén tiradiñas do forno da conversa dixital.

Dámoslle as grazas a Agustín, o escritor que nos acompañou nesta primeira estación onde o club fixo parada lectora.

Agustín na súa mesa de traballo 

P. A diferenza doutras obras túas que temos lidas, neste caso encontrámonos cun conxunto de relatos breves e non con novelas de maior ou menor extensión. En que rexistro te encontras máis cómodo?

R. Escribir contos gústame moito, é diferente de escribir unha novela. A novela esixe unha dedicación plena durante varios meses, meterte nun mundo que tes que ir creando. O conto, pola contra, é coma unha carreira de velocidade: predomina a intensidade sobre a extensión.

Atópome cómodo nos dous rexistros; eu creo que cada historia pide a súa extensión, e mesmo un estado de ánimo distinto.

P. Calquera dos relatos do libro podería ter un desenvolvemento maior, é dicir, podería chegar a ser unha novela?

R. Se cadra, algún si, pero outros non. “A porta do Alén” e “O pozo”, de querermos amplialos, seguro que daban máis de si, habería que crear outras subtramas. Pero concibinos como contos, así que iso obriga a unha concisión maior.

P. Sorprendeunos a importante documentación que achega o relato "A Porta do Alén". Como foi o proceso de documentación para ambientar o relato?

R. Todas as historias que escribo teñen unha documentación detrás. Iso é moi importante, porque axuda a escribir con seguridade o relato e que esa seguridade se transmita aos lectores. Neste caso, mergulleime na tradición celta sobre o Alén e a noite do Samaín, cando se abren as fronteiras entre os dous mundos. E tamén me metín no esoterismo, todo o relacionado co pentáculo de Salomón, sobre o que hai moito escrito. Sobre megálitos non me fixo falta, porque xa sei moito dese tema.

P. Tamén nos chamou moito a atención "A mirada de K". Cal foi o elemento inspirador que deu pé a esta historia?

R. O elemento inspirador saíu desa reunión en Boloña á que fago referencia na dedicatoria. O influxo que podía exercer unha caveira. A partir de aí, fun trenzando o relato (tamén me tiven que documentar sobre o Tarot!)

P. Existe a casa e, sobre todo, o pozo de Pontedeume do relato O Pozo?

R. Non, non existen. Elixín Pontedeume porque é unha vila que coñezo ben, cadrábame para a historia. E, en canto ao pozo, tiña na memoria outros pozos semellantes en Vilalba, na miña infancia. De calquera xeito, tamén busquei documentación sobre pozos e sobre outros detalles arquitectónicos.

P. Ao igual que noutros libros teus, tamén este nos achegou información extraliteraria, como é o paseo pola pintura de Magritte. Por que escolliches este autor para o relato?

R. Gústame introducir outras informacións, sobre todo se encaixan ben co que quero contar. E a Magritte xa tiña ganas de metelo desde hai tempo, porque os seus cadros parécenme moi narrativos e dunha grande creatividade. Recoméndovos que lles deades unha ollada, ides quedar abraiadas/os. Ademais, atopei un cadro que tiña o título axeitado para a historia que estaba a contar.

P. O relato "Os fillos de Hamlet" fixo revivir, especialmente, nas profesoras medos da súa adolescencia, como os perigos de facer autostop e as advertencias dos seus pais e nais. As alumnas, pola contra, non o sentimos da mesma maneira. Quere isto dicir que os medos mudan co paso do tempo?

R. Non só mudan co paso do tempo, senón que cada persoa ten os seus específicos. Algo que a min me dá medo, pode non darlle ningún a outra persoa, é viceversa. Malo será que, se fas autostop, teñas tan mala sorte coma os pobres actores!

P. Este libro nace como unha homenaxe a Lovecraft; é o teu escritor de medo favorito? Dentro deste subxénero literario, tes algún outro?

R. Concibín o libro como un conxunto de contos de medo. A medida que o escribía, foi madurando a idea de que Lovecraft tivese presenza importante. En relatos como “O pozo” ou “Os fillos de Hamlet” é onde máis se nota a súa influencia. Ademais deste home, gústanme especialmente Edgar Allan Poe e un inglés chamado M. R. James.

P. Que lectura nos recomendarías deses autores?

R. De Poe, recomendaríavos unha selección dos seus contos (hai varias en galego, O escaravello de ouro está ben) e a súa novela Narración de Arthur Gordon Pym, que tamén temos en galego.

De Lovecraft, os de Urco Editorial editaron ultimamente algúns dos libros deste autor. En Xerais hai unha selección de contos, poden servir de aperitivo. Pero ten relatos longos e novelas que son do mellor: O caso de Charles Dexter Ward, O horror de Dunwich, A sombra sobre Insmouth...

P. Hai unhas semanas traballamos en clase co texto "Teño medo..." co que Xabier P. Docampo se despide no seu libro Cando petan na porta pola noite. Lembras os teus medos de adolescente?

R. Quen non tivo medos? Quen nos os ten aínda hoxe? Varían cos anos. Os da adolescencia quédanme lonxe, creo que non vos diría máis ca tópicos (medo a non ter amigos, medo a perder os seres queridos... En todo caso, contéstovos cuns versos de Rosalía: “Teño medo á desgracia traidora / que vén e non se sabe de onde vén”.