Logo da nosa tertulia na biblioteca do pasado luns, confirmamos que queriamos coñecer máis a fondo a Ledicia Costas e o proceso de escrita da súa obra Unha estrela no vento.
E quen mellor ca ela para nos responder? Pois velaquí a entrevista que lle fixemos por correo electrónico e que tan amabelmente nos respondeu ben axiña.
Grazas, Ledicia, polas palabras xenerosas!
ENTREVISTA A LEDICIA COSTAS
1.Unha estrela no vento foi
publicada por primeira vez en 2000. Doce anos despois e tras dez edicións que a
converten nun auténtico bestseller, escribirías esta novela do mesmo xeito ou
mudarías algo na redacción?
Penso que cada texto pertence
a un tempo concreto. Eu xa non escribo igual que entón. Hoxe plantexaría o
libro doutro xeito, mudaría moitas cousas. Pero o libro xa non sería o mesmo.
Así que alégrome de telo escrito daquela!
2. Segundo ti, cal é o segredo
deste libro?
O libro nace dunha serie de
feitos que condicionaron a miña adolescencia. Hai moito de ficción, si. Pero a
atmosfera que latexa no libro é a que eu respiraba cada día. Chegaba á casa do
instituto e me poñía a escribir. Talvez por iso o libro funciona, porque está
escrito por unha adolescente.
3. Agustín Fernández Paz di que se escribe cos fíos da vida. Ti, en que te
baseaches?
Eu non son quen de dicilo dun
xeito tan fermoso coma Agustín, pero si, por suposto que se escribe cos fíos da
vida. Unha estrela no vento nace das
vivencias no instituto de bacharelato no que estudei. O punto de inflexión para
empezar a novela foi unha malleira que lle deron a un compañeiro. Partíronlle
unha botella na cabeza. As pelexas estaban á orde do día e o alcohol e outras
drogas tiñan moito que ver en todo aquilo. Todas esas cousas, os fíos da vida
como diría Agustín, fixeron que o libro fose medrando pouco a pouco.
4. Como naceu o título? Ao final da escrita da novela ou xa o tiñas pensado
antes?
Os títulos danme moito
traballo. Sempre os deixo para o final. Adoito poñerlles aos libros títulos
provisionais ata que remato o orixinal e xa non queda outra que chamarlle
dalgún xeito.
5. Actuarías como Miguel, aceptando facer os deberes e estudar, ao decatáreste
de que, en realidade, aquela profesora que semellaba un ogro estaba a se
preocupar por ti?
Sen dúbida. Cando che tenden
unha man, hai que saber responder.
6. Que te levou a encabezar os capítulos con letras de cancións de grupos
musicais? Por que eses grupos?
Parecíame un xeito de
ambientar a historia, de poñerlle banda sonora. A música é moi importante na
vida dunha persoa, pero creo que durante a adolescencia esa pulsión é
especialmente intensa. As cancións que aparecen no libro eran as mesmas que eu
escoitaba naquel tempo.
7. Por que optaches por un final tan radical?
Na época en que escribín a
novela as pelexas de bandas eran en Vigo unha especie de febre. Nunha desas
pelexas, morreu un rapaz acoitelado no medio da rúa. Imaxino que ese feito
condicionou o final da historia. Outra vez os fíos da vida xogando o seu papel…
8. Recentemente, acabas de publicar unha novela - O corazón de Xúpiter- e un poemario -Xardín de inverno-
Sénteste igual de cómoda nos dous xéneros?
Creo que na escrita son algo
cíclica. Hai épocas nas que só escribo poesía porque é coma se todo o que me
rodease me fose levando a iso. E hai outras épocas nas que quero meterme nunha
historia e tratar de sacarlle todo o partido, vivir cos personaxes. Levo xa
moitos meses implicada en varios proxectos narrativos, así que creo que pronto
volverei mudar de ciclo!
9. Pereledi é un acrónimo que nace dos nomes de dous escritores, Pere Tobaruela
e Ledicia Costas e que están publicando literatura escrita a catro mans. Como
se vive e se organiza esta experiencia de escribir a catro mans?
Dúas cabezas pensan máis que
unha. Pola mesma regra, catro mans escriben máis que dúas. Así que é cuestión
de dividir traballo e xuntar esforzos. E discutir. Discutir moito, no bo
sentido do termo.
10. Que representa o oficio de escribir na túa vida?
Escribir é unha escolla. Eu
non podo concibir a vida sen literatura. Faltaríame o aire. Levo escribindo
desde sempre, desde que teño uso de razón. Cando hai unha época na que por
algún motivo non me dá o tempo para escribir, síntome rara. Coma se estivese
chovendo e non levase paraugas, ou coma se eu andase por aí sen abrigo nun
día de 3 graos. Á intemperie. Supoño que a escrita é o meu acubillo. O lugar
onde son realmente eu.
