SESIÓN DO CLUB DE LECTURA - 2º CICLO

"OITO DOAS PARA SAN SIMÓN"

O pasado 6 de xuño de 2009, con motivo da celebración do ditame dos XXVI Premios Xerais, tivo lugar na Illa de San Simón (Vigo) un acto cultural no que participou Agustín Fernández Paz.
O autor de Cartas de inverno pronunciou un discurso titulado "Oito doas para San Simón", cualificado xa de histórico. A frase que podedes ver ao pé do cadro de Pablo Picasso que acompaña o Coristranca desde o seu comezo, foi sacada tamén deste texto de Agustín:

"As historias, os libros: eis o fío verdadeiro que nos une a todas as persoas do planeta"

Se non vos animades coa lectura das páxinas, podedes optar por verdes os vídeos do acto:

CARTAS DE INVERNO, O 'BEST-SELLER' GALEGO

Gustouvos o libro?

Sabemos que si. Por iso vos propoñemos varias actividades para que vaiades pensando que é o que máis vos chamou a atención del para terdes máis que comentar na sesión do Coristranca:

- Cal é a relación da trama cos petróglifos e cos castros?

- Que se di da Santa Compaña?

- Que clase de ser(es) habita(n) na casa indiana?

Picando no seguinte enlace tedes a Guía de Lectura da obra para que completedes a análise naqueles aspectos que máis vos interesaren.

AGUSTÍN FERNÁNDEZ PAZ

Un dos escritores máis prolíficos e máis recoñecidos da Literatura Galega é Agustín Fernández Paz, autor do libro escollido para inaugurarmos o Coristranca de primeiro ciclo: Cartas de inverno.
A novela é todo un fenómeno de masas en Galiza e no Estado español, cun volume de vendas de máis de 65.000 exemplares, o que a converte nun auténtico fito da Literatura Galega.
Reproducimos a seguir unha noticia publicada no xornal Galicia-Hoxe falando deste tema co propio Agustín:

Con máis de 65.000 exemplares vendidos e vinte edicións en galego, a novela Cartas de inverno, de Agustín Fernández Paz, estase a converter nun fito da industria editorial de Galicia, comparable polas súas cifras ao fenómeno de Manuel Rivas ou ao histórico Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas. O propio Fernández Paz é o primeiro sorprendido polo esmagante éxito dunha obra que, en principio, non era das súas favoritas e que naceu "como unha sinxela homenaxe ás novelas de medo, en especial as de Lovecraft".

Pero Cartas de inverno non arrasa só en Galicia senón que se converteu nun auténtico supervendas a escala do estado. En castelán leva xa 12 edicións e 16 en catalán, lingua na que no último ano vendeu oito mil exemplares. Ningún outro libro lle proporcionou ao autor tantas satisfacións e aínda hoxe lle chegan cartas e correos electrónicos nos que os lectores lle amosan o seu entusiasmo coa obra. "O segredo", asegura Fernández Paz, "debe estar na estrutura, máis que no seu argumento. Cartas de inverno posúe unha forma moi meditada de bonecas rusas, unha dentro da outra, como se os protagonistas estivesen en estado angustioso".

Con todo, considera que a clave do éxito é "o enganche dos lectores", porque "todos os que comezan o libro non poden soltalo. Algo diso debe haber para que un mozo ou unha moza me escriban unha carta despois de lelo. Non é nada habitual".

Publicado inicialmente en 1995, o libro vén tendo unha media de dúas ou tres edicións por ano, sen perder en ningún momento o seu engado para os lectores. Fernández Paz cre que, neste sentido, se demostra que é unha novela intemporal, por riba do tempo cronolóxico no que foi escrita, 1994, cando non había correo electrónico, por exemplo. "O máis importante", engade, "é que o que se conta é inalterable por riba dos séculos e os secúlos, se o cambio de clima non lle pon fin: as persoas temos medo, un medo irracional que nos vai seguir acompñando como especie. Pode ser o medo ao mamut, o medo a unha pantasma ou a un virus mutante. Tanto ten: non nos separaremos deles".

Para o autor -o máis premiado do xénero infantil-xuvenil en Galicia e o rei das vendas a escala xeral-, outro dos méritos de Cartas de inverno é que pode lerse por adultos e gozalo igual. "A sorte que temos en Galicia", subliña, "é que os nosos editores, baixo o paraugas da Literatura infantil e xuvenil, publican unha literatura francamente interesante".

REPRESENTACIÓN DA COMEDIA BÍFIDA

Un anaquiño da representación desta divertidísima comedia, simplemente para animarvos a vela cando a representen por aquí pretiño outra vez, ou senón, para animarvos a representala vós mesm@s, que podería ser outra opción ben interesante.

EN GALEGO, POR QUE NON?

Dentro dunha campaña de normalización lingüística desenvolvida pola Secretaría Xeral de Política Lingüística, a obra de teatro Comedia Bífida representouse para alumnado de centros escolares de toda Galiza.

Á saída da representación, os e as asistentes eran agasallados cun exemplar do libro En galego, por que non? Contra os prexuízos e as simplificacións sobre a lingua galega, da autoría do propio Manuel Núñez Singala. Unha lectura amena e complementaria da Comedia Bífida que vos fará ver a realidade dun xeito diferente, con maior amplitude de miras.

Porque non todo é o que parece...

COMEDIA BÍFIDA

A primeira obra escollida para o alumnado de segundo ciclo que participa no Club Coristranca é Comedia Bífida, de Manuel Núñez Singala. É, como o propio nome indica, unha comedia disparatada que trata sobre os prexuízos contra a lingua galega que aínda existen na sociedade.
A sinopse da obra que aparece nos programas de man da súa representación di así:

Logo de caracterizar ao público, segundo vai entrando, como cadáveres, entra San Pedro e explica que están na sala de xuízos, agardando a que veñan o avogado defensor (San Xudas, patrón das causas perdidas, pero vén un Arcanxo -en realidade, un anxo en comisión de servizos-, substituto de San Antón, porque o Xefe confundiu o patrón das causas perdidas co patrón das cousas perdidas e San Antón está de baixa pois trabouno un can) e a acusación (que é Luci, en representación de Lucifer, unha muller de negro, provocadora, vulgar e sensual). Unha vez escollidos os membros do xurado entre o público, comeza o xuízo presidido por San Pedro.
Toca xulgar a deslealdade lingúística: os que non defenden o galego non merecen ser galegos. A primeira acusada en calidade de nai é Elpidia, que se fai chamar Diña: fala en castelán e quere que os seus dous fillos tamén o fagan, aínda que un verán tivo que pagarlle a pasantía a un deles que só suspendeu galego. O segundo, Eliseu, que fala sempre en galego aínda que pensa que non vale máis alá de Pedrafita, e na aldea todos empregan o galego menos o cura, polo que con el falan en castelán como poden. Logo, Lina e Lana, dúas siamesas, aínda que unha naceu na Coruña e outra en Vigo; son do Dépor e o Celta e parécelles o galego lingua de pailanes. Entra logo o empresario Pepe, acusado de deslealdade coa lingua pois aínda que di que é bilingüe e fala segundo lle pete fai un uso diglósico: coa secretaria que incompetente, que pretende como amante, en castelán, coa muller, en galego, coa directora do colexio privado, castelán, e coa profe da pasantía en galego, para despedila; pensa que xa que estamos na Unión Europea cumpría unificar todo para aforrar custes.
E cando o xuízo está visto para sentenza, entra un anxo dicindo que o xuízo non vale pois o público non está morto e en realidade son espectadores dunha (divertida) obra de teatro.

BENVID@S A CORISTRANCA!

Comezamos hoxe a encher este blogue do Club de Lectura do CPI Alcalde Xosé Pichel de Coristanco.

Agardamos que as lecturas propostas sexan do voso agrado. Para ben e para mal teredes á vosa disposición esta ferramenta web, para facerdes críticas construtivas dos libros e para vos informardes sobre o seu ámbito de produción.

Agardamos os vosos comentarios.