sábado, 21 de junho de 2014

O CLUB DAS EX- RECOMENDA (III)

Tócalle quenda agora a Sara Olmedo que, ademais de se dirixir a nós cun inicial saúdo lector, vainos transportar ás intimidades dalgunhas das súas lecturas favoritas a través das citas literais.

Con Sara vos deixamos...

Boas a todos os compañeiros do club de lectura! Eu son Sara Olmedo, unha ex-alumna que tan só aproveita para darvos uns consellos:
 
Para algúns este ano vai ser o derradeiro neste instituto e para outros este só foi o primeiro. Eu, coma vos, hai tan só dous anos estaba aí, nese magnífico centro, que, coma a moitos, lles deixou unha gran pegada no corazón. Aos máis novos estrañaralles iso que acabo de dicir, pero aos máis vellos xa lles soa un pouco mái,s xa que están nas portas de saída. Soamente quería pedirvos que neste club de lectura disfrutedes de cada liña, de cada palabra e cada letra que leades, de cada cousa nova que descubrades, de cada personaxe e de cada historia. Que oxalá os libros vos abran a mente e vos inciten a descubrir novos mundos e a ter unha propia visión do voso. Que todos levamos un soñador e unha alma libre que pode conseguir cousas extraordinarias, e que vós tamén podedes facer soñar como algúns dos meus compañeiros xa fan. Aproveitade os momentos e todas as persoas que pasan pola vosa vida como os aproveitan os personaxes dos libros. Dádelle as grazas a cada profesor que pasa pola vosa vida como eu fago, posto que cada un deles formará máis adiante parte do voso pensamento. Loitade por aquilo no que credes. Sede vós e que ninguén vos incapacite para nada. Cada un de vós sodes únicos e nesta etapa descubrirédelo.
Como xa dixen, eu volvo a darlles as grazas a todos os personaxes, libros, frases, palabras e profesores que pasaron pola miña vida. Apertas, e disfrutade dun verán ben merecido.
 
Un bico, a orgullosa ex-alumna, Sara.

PROPOSTAS LECTORAS
 
 
As viaxes do príncipe azul. Darío Xohan Cabana
“-Si, non hai mellor vida ca esa. E ti aínda tes sorte, que che toca facer de bo, pero eu… Mira, todo podía pasar, agora que esa teima de deixarme mozas atadas a un carballo, para que as coma ou sabe o demo qué ... eso moito me amola. Eu sonche un humanista, sabes, e radicalmente contrario ao homicidio.
- É mellor que botes outro bramido. Deixámonos levar polo pracer da conversa e esquecémonos de darlle verosimilitude á nosa épica batalla.
-Case vou dar tamén unhas xostregadas co rabo polas paredes. Son de moito efecto.
Sentiuse un horrísono ruído de metal contra a pedra.
-Tampouco hai que pasarse, Pepe. Van pensar que me venciches, e non era ese o trato!.”


A cidade maldita. Xelucho Abella
“O interpelado, antes de contestar, mirou aos ollos do druída. Creu ver neles sinceridade e confianza. Así que non dubidou en responder:
-Estou disposto.
A primeira proba era de celebrar alí mesmo na praza. No centro había un xardinciño circular, co céspede ben coidado, rodeado dunha reixa de ferro para protexelo dos cans e os rapaces (…). Seguindo as indicacións do Druída, Cibrán pisou por riba do xardín, pousou un pé en Cor e outro en Lab, pero nada sucedeu.
-Xa mo decía a alma!- rosmou a da úlcera.
-Isto si que foi ir á corte e matalas todas!- Pensou para si Cairbar”


Os megatoxos e os templarios da luz. Anxo Fariña
“ Ninfa observou como durmía o resto da improvisada tripulación do navío. A plácida escuridade que reinaba no fondo do océano, e a respiración do submarino constante e monótona, incitaba a deixarse levar pero, aínda que lle gustaría relaxarse e durmir, non era quen.
Como o resto do gupo, ela pasara as primeiras horas de viaxe impresionada coa vista, mirando a fauna submarina polas claraboias. Resultara un tempo agradábel no que as preocupacións parecían esvaecer coa maxia das correntes do mar. (…)
Dúas horas máis tarde o submarino chegaba á desembocadura do Río Sena. A partir de alí, abandonarían o mar para iniciar o ascenso polo curso do río ate chegar á Cidade das Luces, París.”


Cartas de Inverno. Agustín Fernández Paz
“Cando tiven o gravado diante dos meus ollos, unha suor fría inunduome o corpo enteiro, mesmo se me nubrou a vista uns instantes. Porque alí, naquela imaxes, aparecía o mesmo cuarto e a mesma rapaza. Pero a rapaza cambiara de posición e estaba agora apoiada contra a fiestra, cos ollos fixos en min, e cunha expresión que a primeira vista parecía suplicante, pero na que crin percibir un aquel de maldade. Pechei o libro de golpe e tireino ao chan da cociña. Horrorizábame tocalo, arrepiábame estar no mesmo cuarto que ese libro maldito.
(…) Carta: Non me busques máis, porque eu xa estou perdido. Se me vises agora, escaparías de min. Para entendelo, terías que ver o que eu vin, terías que saber o que hai aquí abaixo. Se atopase palabras para dicirche o que existe na cripta, para dicirche en que me convertín, poderías tolear para sempre. Vaite ti que aínda estás a tempo! Vaite e abandona esta casa e o que aínda queda de min!”


O único que queda é o amor. Agustín Fernández Paz
“Ao chegar á súa casa, contemplou con pesar as tarxetas que preparara para colocar en días vindeiros. Agora ficaban esparexidas encol da mesa, como cartas de amor dirixidas a ninguén, papeis que un día foran marabillosos e que aparecían arestora cargados de tristeza. Decidiu queimalas, non era preciso que pasasen máis días para ter a certeza de que Sara nunca volvería. Buscou unha bandexa metálica e depositou nela as tarxetas. Despois prendeu un misto e prendeulles lume. E ficou alí, inmóbil, mentres lía algúns dos versos soltos que se retorcían entre as chamas, nun intento inútil de evitar a súa combustión; os mesmos versos que el seleccionara pacientemente nalgúns dos seus libros máis queridos, na procura de palabras que tamén puidesen ser súas:
 
A túa voz é delgada coma un bico.
Fago sinais vermellos sobre os teus ollos ausentes.
Non quero máis que estar sobre o teu corpo como lagarto ao sol os días de tristeza.
A curva dos teus ollos rodea o meu corazón
Quero facer contigo o que fai a primavera coas cerdeiras.”


Ollos de auga. Domingo Villar
Leo Caldas chegou á casa cando xa pasaba das dúas da mañá. Deitouse na cama e, mirando para o teito, tratou sen éxito de apagar a luciña que, dende o día anterior, escintilaba na súa mente lembrándolle que algo pasara por alto na inspección da casa da vítima.
Cando quedou durmido esqueceu aquela luz.
Solou con mans pálidas e teclas de piano.”


O misterio das badaladas. Xabier P. DoCampo
“Por ese sistema chegou a cada casa un exemplar que cada rapaz leu con atención. Ningún deixou nin unha soa liña sen ler, e ningún atopou naquel xornal ningunha nova pista do misterioso tocador da campá”


2 comentários:

  1. Xa hai catorce anos que son ex-alumna deste centro e non podo máis que suscribir letra por letra todo o que dis Sara!! Cos anos darédesvos de conta, aínda máis, de todo o que vivistes no Xosé Pichel, lembraredes anécdotas e vivencias que seguen e seguirán por sempre na vosa memoria e, cando volvades de visita, sentiredes unha mistura de ledicia e melancolía, recoñeceredes todos e cada un dos espazos como se foran a vosa propia casa (acaso non o son?). E, aínda que é probable que agora non o vexades así, non esqueceredes a maioría do profesorado que pasou polas vosas vidas!! E recoñeceredes o importante que foron as súas ensinazas, tanto a nivel académico como persoal.

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Xa van case tres anos fora do Pichel, e de cada vez que volvo, esas sensacións tan ben expresadas volven a min.

      Eliminar